Onze zomervakantie begon dit jaar op een camping in Italië onder de beuk. Of zoals dat in het Italiaans veel mooier klinkt, bij camping “sotto il faggio”. In the middle of nowhere. Zonder enige vorm van bereik, tenzij je de rooksignalen kunt ontcijferen. In een straal van 8 kilometer geen wifi, geen betaald netwerk, geen telefoonbereik. Ik keek ernaar uit en alleen dat idee al boezemde me ook een soort van angst in. Het besef van de verslaving en de automatische greep naar de telefoon. Om te appen, de socials en het nieuws te volgen, foto’s te maken. En al gauw kwam ik erachter: vaak ook om ‘even’ iets op te zoeken. 

Na een week was het nieuws van een week geleden alweer achterhaald, bleek geen enkel berichtje écht relevant en leek de wereld gewoon door te gaan. Het ‘niet weten’ in een nieuwe omgeving zonder bereik ging gepaard met zelf ontdekken, vragen stellen aan de ander, en loslaten. Minstens net zo verrijkend als het antwoord opzoeken op je telefoon. Zwierend op de schommel in de grote beuk met uitzicht op de stromende rivier, telde niet de toekomst en het verleden maar het heden. Het nu. Zonder grote drang om meteen te moeten delen. Maar toch zoekende naar iets om dat gevoel vast te leggen: een pen en papier.

Daar waar alle mannen koken, dát wilde ik vatten. Want dat is wat er gebeurt ‘onder de beuk’ in de Maritieme Alpen. Hout sprokkelen in het bos. Takken slijpen met een mes. En vuurtje stoken bij de tent. Spelen met vuur in de letterlijke betekenis van het woord. Voor warmte, vertier én een goedgevulde maag. Hier dansen de vlammen tussen cirkeltjes van opgestapelde stenen. Het vuur laat pasta koken, deeg rijzen, wentelteefjes aanbakken en appeltaart garen - soms net niet ver genoeg. Spielerei voor mannen, aangedreven door oerkracht, wind en…gevoel. Geen herverdeling van taken omdat de ander daar naar snakt. Geen kookwekker die de tijd exact bepaalt. Maar spelen in en mét de natuur. Gewoon, omdat het kan. 

Gewoon. Omdat het kan. En omdat de natuur niet meer verlangt dan dat. Gewoon. Wat tegenwoordig helemaal niet meer gewoon is. Spelen met de elementen van de natuur. Met aarde, water, lucht en vuur. Hagedissen zoeken op of onder de steen. Een spelletje 'wie het langst zijn voeten in het koude, stromende water kan houden'. Jachtseizoen, aangevoerd door loslopende kinderen in plaats van loslopend wild 😉. Marshmallows. Uno, Skpibo en Weerwolven. En terwijl de kinderen de weerwolven proberen te ontmaskeren, wordt door de ouders de vos op afstand gehouden door het vuilnis elke avond op te ruimen. De vos die hier te vriend is, maar die we liever niet voeren met de resten van ons bestaan. Onder de beuk is de voetafdruk klein en het plezier groot. Omdat gewoon heel ongewoon geworden is.

Sotto il faggio: niet meer onontdekt maar op deze ongedwongen camping onder de beuk spreekt nog steeds de natuur. En gelukkig begrijpen de eigenaren Luca en Agnese deze taal heel goed!